Een indrukwekkende combinatie van kampgetuigenis en liefdesverhaal: het waargebeurde verhaal van David Wisnia en Helen Spitzer, die verliefd werden in Auschwitz, zonder het van elkaar te weten de Tweede Wereldoorlog overleefden en elkaar pas zeventig jaar later terugzagen

Auschwitz Birkenau, 1943. Toen hij haar voor het eerst zag, wist David Wisnia (1926-2021) direct dat Helen ‘Zippi’ Spitzer (1918-2018) bijzonder was. Zippi, afkomstig uit Bratislawa, was in maart 1942 als een van de eerste Joodse vrouwen naar Auschwitz gedeporteerd, waar ze als administratief medewerker te werk werd gesteld. Dat gaf haar een grotere bewegingsvrijheid, die ze gebruikte om gecodeerde berichten naar haar broer te sturen, andere gevangenen te helpen en hen zelfs van dodenlijsten af te strepen. David was vijftien toen zijn familie werd vermoord in het getto van Warschau. Hij ontkwam, maar werd een jaar later naar Auschwitz gedeporteerd.

David en Zippi werden elkaars lichtpunt in de duisternis. In het diepste geheim ontmoetten ze elkaar en spraken ze over muziek en over de wereld buiten het kamp. Daar, op de onwaarschijnlijkste plek ter wereld, bloeide een grote liefde op. In 1944, toen het Russische leger Auschwitz naderde, dwongen de nazi’s de gevangenen het kamp te verlaten – de zogeheten dodenmarsen. David en Zippi deden elkaar een belofte: als ze de oorlog overleefden, zouden ze elkaar opwachten in Warschau.

David werd als eerste op mars gestuurd, maar wist te ontsnappen door een SS’er neer te slaan en te gaan rennen; recht op een stel tanks af, Amerikaanse, zo bleek. Dat Zippi haar mars ook zou overleven, leek hem ondenkbaar. Hij besloot niet naar Warschau te gaan, maar soldaat in het Amerikaanse leger te worden. Zijn leven lang bleef David zich afvragen of Zippi wél in Warschau op hem had gewacht. Of ze hem destijds inderdaad voor de gaskamer had behoed. En het belangrijkste: of zij net zo veel van hem had gehouden als hij van haar.